|
คงเป็นเพราะ โปรแกรมของ รพ.ปิยะเวชน่ะค่ะ ทำให้ไม่รู้สึกเจ็บปวด(หรือเปล่าแฮะ)
ความรู้สึกแรก ที่ตื่น คือ หนาวววววววววววววววววววววววมากค่ะ ตอนออกห้องผ่า หลังจากนั้นก็
ขอคุณพยาบาล พันเท้าให้หน่อย ฮาๆๆ หลับไปตื่นมาอีกทีแน่นหน้าอกค่ะ คิดในใน จมูกกับพุงล่ะ
ไมไม่รู้สึกแฮะ หรือว่า หมอไม่ทำให้ (มารู้ทีหลังอยู่ในห้องผ่า หกชม.ได้เลย) มินิค่ะ คือพันแน่นมาก
ไอ่เจ็บปวดแทบจะไม่รู้สึก เพราะโปรแกรม 24 ชม. ทั้งคืน กว่าจะได้ขึ้นห้องอีกทีก็ แปดโมงเช้าอีกวันค่ะ
สายเดรนเลือดนี่ เสียบไว้จนถึงวันที่จะออกจาก รพ.เลย เลือดที่คั่งกับน้ำเหลืองน่ะ ก็ออกเกือบหมดค่ะ
ยังคงค้างไม่มาก แล้ว ที่นี้ จะไม่มีการย้ายเตียง อย่างที่เรากลัวกันนะคะ แอบคิดในใจ เมื่อไหร่จะถึงเวลาที่เค้าบอกว่า โคตรเจ็บ ตอนย้ายเตียงน่ะค่ะ ก็คิดว่า ตอนแปดโมงเช้า เค้าเข็นไปที่ห้องก็คงจะยกเราย้ายเตียง รอเวลานั้น ปรากฏว่า เข็นไปทั้งเตียงหลังจากที่เราพักฟื้น ก็เตียงนั้นตลอด หรือว่า ตอนย้ายไม่มีสติ ฮาๆๆๆ ได้ยินเสียงเรียก ก็ตื่น แล้วก็หลับ เรยไม่ทันได้รู้สึกประมาณนั้น
แต่ตอนนี้ ถ้าไม่ไอ ไม่จาม ก็จะไม่เจ็บ ค่ะ แต่ไอจามทีก็กระเทือน ส่วนน้องนมนี่ แค่รู้สึกร้าวๆ กล้ามเนื้อนิดหน่อย แต่ไม่มาก คงเพราะหักโหม ยกของลากของ แล้วก็เดิน นี่คุณหมอก็ให้เดินก้มๆ ไปก่อน
จนกว่าแผลจะติด
ช่วงก่อนออกจาก รพ. ก็ลั้ลล้า ดีใจมีน้องนมเปนของตัวเองมากไปหน่อยค่ะ
เดิน ร่าเริง ร่าเริง ตอนนี้เริ่มแบบว่า ต้องพักเพราะรู้สึกว่า แผลจะกระเทือน ฮาๆๆ
|
|