|
ผมเองก็มีความรู้สึกนี้(แบบว่าแทงใจดำอ่ะ) เลยขออนุญาติพูดนิดนึงอ่ะครับ
ผมก็คิดและจำทำและแน่ใจแน่แล้ว แต่ปรากฎว่าเมื่อผมไปจอง(ตั้งแต่ปี 52) คิวผมไปถึงเดือน เม.ย(ที่ฟอร์จูนอ่ะครับผม)
และวันที่ผมไปจ่ายตังผมมั่นใจว่าผมจะหล่อที่นี่ และได้คุยกับพี่แดง(พี่แดงน่ารักมากมาย) ชวนคุยกันอยู่นาน
แต่แล้ววันหนึ่งผมก็สติแตก ตูจะรอทำไมเกือบครึ่งค่อนปีวะเนี่ย จึงหาข้อมูลใหม่ๆเกี่ยวกับคนหมอท่านอื่นรองๆลงมา ทั้งๆที่ผมเองไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนเลย(จนได้ทำกับคุณหมอคนปัจจุบันของผม)
แต่ผมอยากบอกกับเจ้าของกระทู้ว่า ผมเข้าใจเลยว่าการรอต่างๆมันเป็นเรื่องที่คิดว่ามันน่าจะไม่ทรมาน(และคิดว่าเป็นเรื่องเล็กๆ) แต่ที่จริงแล้วมันร้อน(รน)มากเลย
จนในที่สุด จนแล้วจนรอดผมก็ได้ไปทำกับหมอคนปัจจุบัน และยังมีเสนอ(หนัง)หน้าไปคืนคิวกับพี่แดง(โดนพี่แดงสวดแบบว่ายับเยินบอกว่าเดี๋ยวก็ถึงคิวเราแล้ว อีกนิดเดียวเอง ทำไมใจร้อนแบบนี้ และมองตาผมซักพักด้วย ผมรู้สึกแย่มากๆ - -")
มันเป็นเพราะความผิดของผมเองที่ไม่หนักแน่นและเข้มแข็งพอ ทั้งๆที่หลายเดือนในการหาข้อมูลตั้งใจจะทำที่นี่อยู่แล้ว...
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าถ้าเรามั่นใจคนไหน ก็ให้มั่นใจในหมอคนนั้น ถึงแม้ว่ามันจะนานซักแค่ไหน ทำไมล่ะ เราโตจนป่านนี้หน้าแบบนี้มาตั้งกี่ปี อีกแค่ไม่กี่เดือนทำไมเราจะรอไม่ได้ มันก็ดังก้องอยู่ในหัวผมตลอดเวลาครับ
***สำหรับคนที่ต้องการแก้ หรือมีปัญหา คงจะเจ็บใจและเสียดายมากกว่าผมอีกแน่นอน ว่าทำไมไม่รอซะตั้งแต่ทีแรก***
ขอบคุณที่กระทู้นี้ได้เตือนใจเพื่อนๆบางคน(รวมทั้งผมด้วย) ว่า....คุณไม่มีความอดทนในการรอคอยอะไรเลย... - -" |
|