เปิดตำนานเกอิชา...ศาสตร์และศิลป์ในการปรนนิบัติผู้ชาย

kurama

เกอิชา เป็นอาชีพหนึ่งของสตรีญี่ปุ่นในสมัยก่อน ถือว่าเป็นผู้ที่ชำนาญทางศิลปะ และให้ความเพลิดเพลินบันเทิงใจ เป็นเสมือน
ผู้คอยต้อนรับและปรนนิบัติแขก เกอิชามีอยู่แพร่หลายอย่างมากในญี่ปุ่น ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 18 และ19 ส่วนในปัจจุบัน
แม้ว่าจะยังมีอาชีพเกอิชา แต่จำนวนค่อยๆ ลดลงอย่างต่อเนื่อง

คำว่า "เกอิชา" นั้น ภาษาญี่ปุ่นออกเสียงว่า "เก-ฉะ" ในแถบคันไซ เรียกว่า เกอิกิ ส่วนเกอิชาฝึกงาน หรือ "เกอิโขะ" นั้น
มีใช้มาตั้งแต่สมัยเมอิจิ ส่วนคำว่า "กีชา" ที่เรียกว่า "สาวเกอิชา" นั้น นิยมเรียกในช่วงปฏิบัติการร่วมระหว่างญี่ปุ่น และ
อเมริกา หมายถึง หญิงขายบริการ แต่เรียกตัวเองว่า "เกอิชา"

อาชีพของเกอิชานั้นพัฒนาขึ้นมาจาก ไทโคะโมะชิ หรือ โฮคัน ซึ่งคล้ายกับพวกตลกหลวงในราชสำนัก เกอิชาในสมัยแรกนั้น
ล้วนเป็นผู้ชาย ส่วนผู้หญิงที่ทำหน้าที่อย่างเดียวกันนั้น จะเรียกกันว่า "อนนะ เกอิฉะ" หรือ เกอิชาหญิง แต่ในปัจจุบัน
เกอิชาจะเป็นหญิงเท่านั้น



เขาว่ามาว่าเกอิชาของญี่ปุ่นนี้มีมาตั้งแต่สมัยที่ญี่ปุ่นมีเมืองหลวงชื่อ เอโดะ คือในราวต้นศตวรรษปีที่ 17 ยุครุ่งๆ ของเกอิชา
ในเอโดะมีพนักงานในทำนองนี้อยู่อย่างมากมายในย่านเริงรมย์ หรือที่ฝรั่งชอบเรียกว่า ย่านไฟแดง (red light) แต่เดิมมานั้น
เกอิชาคือผู้หญิงที่ถูกฝึกให้มาเป็นเพื่อนคุยและต้อนรับผู้ชายในร้านอาหารและสถานเริงรมย์ บางคนก็เป็นโสเภณีด้วย
แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะขายบริการทางเพศเสมอไป พอต่อมาเมื่อญี่ปุ่นเข้าสู่ยุคศักดินาสวามิภักดิ์ เรื่อยมาจนถึงหลายทศวรรษ
หลังสงครามโลกครั้งที่สอง สังคมญี่ปุ่นอยู่ในกรอบของชนชั้นทางสังคมที่เข้มแข็ง มีการแบ่งชั้นวรรณะกันอย่างชัดเจน
จึงทำให้ผู้หญิงญี่ปุ่นถูกกดขี่มากขึ้น และไม่มีที่พึ่งทางสังคม พวกเธอมีทางเลือกในชีวิตน้อยมาก จึงได้แต่ออกมาหากิน
ด้วยการเป็นเกอิชาเพื่อดำรงชีวิตอยู่ต่อไป



ยุคสมัยโยชิวาร่านั้นมีสำนักของเกอิชารวมอยู่มากจนเป็นย่านเริงรมย์ที่มีชื่อเสียง แต่ทุกวันนี้ได้สูญหายไปหมดแล้ว
ส่วนในโตเกียวยังพอมีเกอิชาหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ก็น้อยและอายุก็ปาเข้าขั้นคุณป้า คุณน้า คุณอากันทั้งนั้น สมัยก่อนที่
กรุงโตเกียวยังมีย่านหนึ่งเป็นย่านที่มีบ้านเกอิชาตั้งอยู่มากมาย เป็นบ้านเล็กๆ น่ารักและสงบเงียบ ใครไปใครมาเขาก็มาดูกัน
จนกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวไปแล้ว แต่ไม่มีอะไรขายหรือจัดโชว์อะไรทั้งสิ้น มีไว้ให้ดูกันเท่านั้นเอง แม้เกอิชาที่เหลืออยู่
จะมีอยู่น้อยแล้วในกรุงโตเกียว และล้วนแต่จะสูงอายุอย่างที่ว่าไปแล้ว แต่ข่าวเขาว่ายังมีคนเชิญไปทำงานรับ Job อยู่
และสนนราคานั้นก็ไม่ใช่ว่าถูก ตกครั้งละหนึ่งพันยูเอสดอลล่าเลยทีเดียว เข้าใจว่าบริษัทที่จ้างเกอิชามานั้นคงเป็นการ
เลี้ยงรับรองให้เกียรติลูกค้าของเขาอย่างสูงมากกว่า คือจัดรับรองอย่างมโหฬารอลังการไปเลย เอาเกอิชามานั่งบริการด้วย
แบบโบราณซึ่งเป็นของหายาก และเป็นกิจกรรมคลาสสิกมากกว่าที่จะมาเน้นเรื่องการบริการบางอย่างอย่างในอดีต
คงมีแต่จำพวกชงชาและแสดงดนตรี



เกอิชาจะแต่งกายด้วยชุดญี่ปุ่นแบบโบราณที่สวยงาม ทำผมและแต่งหน้าตามประเพณีเกอิชาที่ถูกต้อง ซึ่งของพวกนี้มีราคา
แพงมากทีเดียว ถ้าสมัยก่อนพวกเกอิชาจะมีเจ้ามือหรือนายทุนเลี้ยงดู คอยเป็นสปอนเซอร์หาซื้อกิโมโนมาให้บ้าง ส่งเงิน
ค่าเลี้ยงดูและเป็นผู้อุปถัม แต่ต่อมาผู้หญิงญี่ปุ่นมีทางทำมาหากินอื่นได้มากขึ้น การเป็นเกอิชาจึงไม่ใช่ทางเลือกอีกต่อไป

kurama

ตอบกลับ 17# jooneii


    แบบว่าสอนเข้มงวดอ่ะ กิกกิก

jooneii

ตอบกลับ  jooneii


    ก็ดีนะ จะได้กระทืบไ้ด้ง่ายๆ ม่ะต้อง ...
ต้นฉบับโพสต์โดย kurama เมื่อ 2010-8-18 12:06

    โหดร้ายยยยย {:13_947:}

kurama

ตอบกลับ 15# jooneii


    ก็ดีนะ จะได้กระทืบไ้ด้ง่ายๆ ม่ะต้องกลัวว่าจามีครายมาช่วย กิกิกิ

jooneii

ตอบกลับ  jooneii


    เหอๆๆ นึกว่าอยากเรียนเดี๋ยวเค้าสอนใ ...
ต้นฉบับโพสต์โดย kurama เมื่อ 2010-8-18 11:06

    สอนแบบตัว-ตัวเลยป่าว

kurama

ตอบกลับ 13# jooneii


    เหอๆๆ นึกว่าอยากเรียนเดี๋ยวเค้าสอนให้ กิกกิก

jooneii

ตอบกลับ  jooneii


    เหอๆๆๆ จูนไปเข้าคอร์สเรียนบ้างมั๊ย  ...
ต้นฉบับโพสต์โดย kurama เมื่อ 2010-8-16 20:18

    ไม่เอาน่ะเกรงจัย!!

kurama

ตอบกลับ 11# Minastirith


    งุงิงุงิ นุดีว่าครายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

Minastirith

+++++บ้านเขามี เกอิชา แถวบ้านเรา มีแต่ "เกย์ขี้อิจฉา" จบข่าว อิอิอิอิ+++++

kurama

ตอบกลับ 9# orachon


    กิกิกิ ดีใจจังที่มีคนมาอ่าน

orachon

ได้ความรู้เพิ่มจิงๆ

kurama

ตอบกลับ 5# jooneii


    เหอๆๆๆ จูนไปเข้าคอร์สเรียนบ้างมั๊ย ตอนนี้เค้าเปิดสอนอยู่เน้อที่ญี่ปุ่นอ่ะ

kurama

ตอบกลับ 4# pearl


    ค๊าบผม ไม่เป็นไรครับ ดีใจจังที่มีคนชอบ กิกิกิ

kurama

ตอบกลับ 3# Lamos


    ลุงอยากได้ไปบริการมั๊ย เดี๋ยวเค้าไปเอง กิกิกิ

jooneii

สวย ๆ ทั้งนั้นเลยอ่า {:13_955:}

pearl

ชอบค่ะ ได้ความรู้มาก ขอบคุณนะคะที่หามาฝาก

Lamos

จัดมา หนักๆๆ

kurama

หากแต่วันนี้มีกลุ่มแม่บ้านของร้านค้าในกรุงโตเกียวย่านอาซากูซะ ได้รวมตัวกันเปิดกิจการเกอิชาขึ้นมาและรับสมัครหญิงสาว
ที่สนใจเข้าร่วมฝึกฝนเป็นเกอิชาต่อไป สำหรับสาวใดที่สนใจให้ส่งใบสมัครพร้อมประวัติการเรียน การทำงาน และประวัติส่วนตัว
ไปให้เขา เมื่อพิจารณารับเข้าเรียนแล้ว หมายความว่าจะได้งานทำด้วยในเวลาเดียวกัน พวกเธอต้องฝึกร้องเพลงอันเป็นกิจกรรม
ที่สำคัญที่สุดของอาชีพเกอิชา และฝึกการชงชาอย่างมีพิธีรีตองไม่ใช่เทพรวดๆ แบบร้านกาแฟ นอกจากนี้ทางโรงเรียนยังสอน
การสวมกิโมโนแสนสวยให้ด้วย เพราะเวลาทำงานพวกเธอต้องใส่กิโมโนที่มีชายแขนยาวถึงเข่า และคาดผ้าตรงท้องที่ชื่อโอบิ
(ผ้าสีสวยสดและราคาแพงมาก) การสวมใส่ชุดกิโมโน นั้นต้องมีผู้ช่วยกันเอิกเกริก เพราะไม่ใช่แค่สวมเสื้อผ้า หากยังมีสายรัดเอว
และการแต่งหน้าทำผมใส่วิกอีกด้วย พวกสาวๆ อายุระหว่าง 18 - 25 ปี ต้องมาเรียนการเป็นเกอิชากันสัปดาห์ละสองวัน
ซึ่งทั้งหมดล้วนมีงานประจำอื่นอยู่แล้ว จึงถือเป็นการมาเรียนเพื่อหาอาชีพเสริม เมื่อเรียนสำเร็จแล้วรายได้ดีทีเดียว



ในปัจจุบันงานของเกอิชาแตกต่างไปจากเดิมมาก และพวกเธอก็ต่างจากเกอิชาในอดีตมากด้วย เพราะแต่เดิมจะมีแต่คนสูงวัย
หน้าตาแข็งกระด้าง ทำงานทุกอย่างตามพิธีรีตอง แต่ทุกวันนี้พวกเธออายุน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม และร่าเริง และที่สำคัญพวกเธอ
ขายบริการทางเพศไม่ได้ เพราะญี่ปุ่นได้ออกกฏหมายว่าโสเภณีเป็นสิ่งผิดกฏหมายมาตั้งแต่ปี 1958 แล้ว ดังนั้นงานของพวกเธอ
จึงเป็นงานแบบลักษณะโชว์ตัวเสียมากกว่า ซึ่งการออกโชว์ตัวครั้งหนึ่งจะมีรายได้ชั่วโมงละเกือบหนึ่งหมื่นบาท ลักษณะงาน
ก็แบบพวกสาวๆ ที่โชว์ตัวตามงานมอเตอร์โชว์แบบนั้นแหละ เพียงแต่แทนที่จะใส่บูทและนุ่งฮอตแพนท์ ก็มาสวมกิโมโนแทน
บางแห่งจ้างมาเป็นไม้ประดับในการเซ็นสัญญาของบริษัท และทั้งนี้ทั้งนั้นพวกสาวๆ ยังได้มาฝึกศาสตร์และศิลป์หลายอย่าง
ตั้งแต่การร้องเพลงญี่ปุ่น การเล่นเครื่องดนตรีเก่าๆ ประจำชาติ ถือเป็นการฟื้นฟูวัฒนธรรมประจำชาติที่ดีมาก เขาถึงได้มีข่าว
อยู่พักหนึ่งว่าเดี๋ยวนี้ญี่ปุ่น "กำลังเหลียวไปมองข้างหลังกันจนจะหมดแล้ว"



อย่างน้อยก็เป็นหนทางอนุรักษณ์วัฒนธรรมเก่าแก่เอาไว้อีกวิธีหนึ่งด้วย ในยุคที่โลกกำลังเจริญเอามากๆ จนไม่รู้ว่ามันจะไป
สิ้นสุดลงตรงไหน แต่เป็นการดีที่เราจะหยุดแลหลังเสียบ้าง เพราะถ้าไม่แลหลังเราก็ยากที่จะมองไปข้างหน้าได้อย่างถูกต้อง
บางคนบอกว่าเรื่องราวแต่หนหลังนั้นคร่ำครึ หากแต่คนจีนกลับบอกว่า “ความรู้หรือวิชาการนั้นเปรียบได้กับข้าวเปล่าๆ
ที่หล่อเลี้ยงชีวิตให้อยู่ได้ แต่ประวัติศาสตร์และวรรณคดีคือกับข้าวที่ทำให้เราเจริญอาหาร” ถ้าเราไม่รู้เสียเลยชีวิตก็ไม่มีที่มาที่ไป
เหมือนคนที่มาจากกระบอกไม้ไผ่ กินข้าวอย่างเดียวมันจะได้เรื่องอย่างไร

บทความเรื่องเกอิชาที่นำมาเล่าให้ฟังนี้ไม่ใช่ว่าอยากจะให้คนไทยเรา "เหลียวไปมองแต่ข้างหลัง เหมือนกับคนสาวๆ
สมัยใหม่ของญี่ปุ่น" แต่ถึงเวลาแล้วหรือไม่ที่คนไทยจะได้ช่วยกัน "แลหลังไปข้างหน้า" กันบ้าง... เพื่อ "ไทย"
จะได้อยู่เป็น "ไท" โดยแท้จริง